اولین تاثیری که هر یک از قصه های گوگول بر خواننده می گذارد این است که با خود بگوید:« چقدر همه ی اینها ساده، عادی، طبیعی و حقیقی است، و در عین حال چقدر بکر و تازه.» این سادگی قصه نویسی، این صراحت لهجه، این پرهیز از نمایش پردازی، این پیش پا افتادگی و معمولی بودن اتفاقات قصه ها، علائم حقیقی و قطعی خلاقیت هستند: این شعری حقیقی است، شعر زندگی خود ماست.
داستان اول: یادداشت های یک دیوانه
حقیقتش قبل اینکه شروع کنم با خودم گفتم، خب احتمالا می خونم و نمی فهمم چیه و بعد هم به این نتیجه می رسم که فوق العادست:| ولی واقعا حقیقت چیز دیگه ای بود. با چند تا جمله ی ساده منو وارد جریان داستان کرد و کلا ۲۷ صفحه بود ولی بعد یک روز جمله های گوگول مثل سایه افکار ذهنیمو دنبال می کرد.
شب خوندم و کلی با طنز داستان خندیدم. فردا صبح از خواب بیدار شدم و سر صبحانه برای خانوادم تعریفش کردم و بازم به شخصیت اصلی خندیدم. چند ساعت گذشت و اینبار درحالیکه خشکم زده بود، همش با خودم می گفتم لعنتی لعنتی لعنتی تموم این مدت اون گوگول لعنتی داشت باهام بازی می کرد. تموم اون مدت داشتم به خودم می خندیدم:| با سرخوشی و حس ترحم داشتم به خودم می خندیدم. چون در طول اون روز با گذشت هر ثانیه بیشتر متوجه می شدم که چقدر شبیه شخصیت اصلی که گوگول خلق کرده، هستم. انگار اون مرد ۴۲ساله ی زشت با اون موهای علفیش من بودم. ضدحال بزرگی بود.
درباره این سایت